راهبردهای ساماندهی قلمرو ایستگاه های مترو

شبکه مترو به عنوان بخشی از سیستم حمل و نقل شهری، مزایای زیادی نسبت به سایر سیستم های موجود دارد؛ از جمله سرعت، سهولت، ارزانی، ایمنی و برنامه زمانی. به طوری که مترو جاذب مسافرانی از اقشار متنوع و متفاوت از قبیل دانشجو، دانش آموز، کارمند، کارگر، کسبه و بازاریان تا مدیران، صاحبان صنایع، زنان خانه دار و سالمندان شده است.   مترو به مثابه وسیله حمل و نقل مؤثر در کلان شهرها امکانات جدیدی را در اتصال نقاط مختلف شهر به یکدیگر مهیا می کند. ظهور مترو و سرعت ارتباط متقابل نقاط شهری، ماهیت جدیدی به شهر می بخشد که ساختار و عملکرد و شخصیت شهر را به شدت تحت تأثیر قرار می دهد.   با اینکه مترو در کشور ما، پدیده جدید شهری است اما بسیاری از مسایل مربوط به ایستگاه های آن هنوز ناشناخته باقی مانده و تأثیرات مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، حمل و نقل و... آنها چندان روشن نیست. ظهور نقاط پرتردد و جدید در بافت شهر به عنوان ایستگاه های مترو که مرکز تجمع و انتقال جمعیت به داخل و خارج ایستگاه است، مسایل موضعی مشابه و مختلفی را پدید می آورد که مدیریت آنها با نگرش نیازمند اندیشه و رویه تعریف شده و مبتنی بر برنامه است. بر همین مبنا در سال 1381 مطالعه قابل تأملی در «پژوهشکده نظر» صورت گرفت که رویه ها و راهبردهای خاصی را در مواجهه با ایستگاه های مترو طرح کرده بود. در انجام این پروژه یک گروه متخصص شامل اساتید دانشگاه و متخصصان حرفه ای همکاری داشته اند.